Lake Toba & Jakarta

Op 27-8 zijn we vanaf Bukit Lawang naar het toba meer gerezen. Het grootste deel was met de bus en het laatste deel met de Ferry. Laura reisde met ons mee.
Lake toba is het grootste kratermeer ter wereld. Hij is zo'n 75.000 jaar geleden instaan na misschien wel de grootste uitbarsting in de laatste 25 miljoen jaar. Tijdens de uitbarsting werd de bodem van de vulkaan opgetild en is het eiland Samosir ontstaan. Het tobameer ligt op 900 m hoogte en is omringd door vulkanen. Het oppervlakte is zo'n 1000 km2 en de diepte is 450 m diep. Hiermee is het vergelijkbaar met het IJsselmeer.
We kwamen rond 19.00 in het hostel en besloten om de volgende dag geen wekker te zetten.
Nadat we 28-8 rustig waren opgestart gingen we oer-Hollands een fiets huren zodat we naar een dorpje verderop konden naar een marktje. Eigenlijk wilde we naar de waterval, maar dat werd afgeraden omdat daar geen water meer is... Dus stapten we op de fiets en liepen het marktje over gevolgd door een massage.
Dit was een prima dag zo.
'S avonds besloten we samen met Laura om de volgende dag een scooter te huren.
Heel voorzichtig begonnen we onze tocht. We ging langzaam vooruit en durfde nog niet goed vanwege alle hobbels en kuilen in de weg. Het plan was om het eiland rond te reizen maar al snel werd besloten dat we dat niet gingen redden. Hier en daar stopten we en genoten we van het adembenemende uitzicht, de boeken hebben gelijk het is hier zo sprookjesachtig!
Onze tocht ging richting de hotspring eenmaal daar aangekomen werden we vrolijk begroet door een Australisch stel. Ze raden ons aan om echt even erin te gaan. Even werd het, aangezien het inmiddels al 15.00 was en we voor het donker (18.30) de scooter terug moesten brengen.
Na 5 minuten in de hotspring gingen we onze weg terug beginnen. Inmiddels durfde we meer gas te geven dus waren we sneller bij het hostel, tijdens de terug weg hebben we wel een aantal buien over ons heen gekregen. Onderweg hebben we veel graven gezien waarvan er 1 openstond na wat Google werk ( ofwel vraag het aan ricky's uncle) kwamen we erachter dat de mensen elke 15 jaar de graven openmaken om de botten van hun dierbare te poetsen... Dit lijkt ons een erg smerig idee.
Laura had bedacht om 's avonds uiteten te gaan waarop wij geen nee zeiden. Je hebt bij het Tobameer niet echt restaurantjes dus gingen we eten bij een ander hotel. Daar kwamen we het Australische stel weer tegen en al snel bleek dat ze ons op de heenweg ook met de scooter waren voorbij gereden. Ze vonden het erg komisch hoe sloom we gingen. Echter was de vrouw ( Jenny) blij om ons te zien. Ze had zich zorg gemaakt hoe het met "the girls" was i.v.m. de regen. Al snel werd er besloten bij hun aan tafel wat te eten en een fles rode wijn te bestellen. De avond vorderde en het was erg gezellig. Er werd een zogenaamde bruiloft voor Laura en de barman lemon gepland. Jammer genoeg zag Laura het niet zo zitten. 1.30 werd er door ons besloten dat het tijd was te gaan slapen aangezien er nog backpacks ingepakt moesten worden en we 7.30 de boot moesten hebben. We namen afscheid van het Australische stel en bedankten hun voor de gezellige avond. Zoals verwacht was dit 's morgens wel even haasten maar we haalde de Ferry.
Onze reis liep voorspoedig en ook Laura was bij ons want die zou naar Kuala Lumpur vliegen terwijl wij naar Jakarta gingen. Gelukkig heeft Laura in de planning om over 3 weken op Bali te zijn en ontmoeten we elkaar daar opnieuw.
Om 20.10 landden we in Jakarta en namen een taxi naar ons hotel. Het hotel hadden we al eerder geprobeerd te bereiken om te vragen voor vervoer vanaf het vliegveld maar nooit was het contact leggen gelukt. 
Het zou een half uur rijden zijn. Echter kon de taxi chauffeur het niet vinden en hebben we er zo'n 1,5 uur over gedaan. Uiteindelijk vonden we het.
Het was een Guesthouse  zonder letters op de voorkant. Ook hadden ze ons totaal niet verwacht. Maar we waren welkom. We kregen een kamer toegewezen die erg smerig was en waar we lekkage hadden. We kregen snel een nieuwe kamer. Schoon was anders maar we moesten die nacht maar overleven.
Het overleven is gelukkig gelukt, we gingen rond 8.30 weg en kwamen erachter dat om 10.30 onze trein naar Cirebon ging. Daar zijn we nu net aangekomen. Hopelijk vind ik daar nog wat familie geschiedenis..